CACTUScultural and publishing institue                   انتشارات کاکتوس

پاییز از نصرت رحمانی

پائیز چه زیباست

مهتاب زده تاج، سر کاج

پاشویه پراز برگ خزان دیدهء زرد است

بر زیر لب هره کشیدند خدایان

یک سایه باریک

هشتی شده تاریک

رنگ از رخ مهتاب پریده

بر گونهء ماه ابر اگر پنجه کشیده

دامان خودش نیر دریده

ارام دود باد  درون رگ نودان

باشور زند نیلبک ارام

تا سرو دل ارام برقصد

پر شور پرناز پر شور بخواند

شب گیر سر دار

هر برگ که از شاخه جدا گشته به فکر است

تاروی زمین بوسه زند بر لب برگی

هر برگ که درروی زمین است

به فکر است تا باز کند نازو دود

آنگاه بپیچند لب را به لب هم

آنگاه بسایند تن را به تن هم

آنگا ه  بمیرند تا باز پس از مرگ آرام نگیرند

جاوید بمانند سرباز برون از بغل با غچه آرند

آواز بخوانند

پائیز چه زیباست

پائیز چه زیبا ست

پائیز دو چشم تو چه زیباست

سر مست لب پنجره خاموش نشسته ام

هر چند تو در خانهء من نیستی امشب

من دیده به چشمان تو بستم

هر عکس تو از یک طرفی خیره به رویم

این گوید هان هیچ

آن گوید برخیز بیا زود بسویم

من گویم نیلوفر کم رنگ لبت را با شعربشویم

با بوسه بگویم

ای کاش،ای کاش

آن عکس تو از قاب در آید

همچون صدف از آب بر آید

جان گیری بر نقش گل بوته  قالی بنشینی

انگاه به تن پیرهن از شوق بدری

اندام تو از شوربلرزد دیوانه

همه شوق همه شور

بیگانه پریشیده همه قهر

تاآنکه تن برهنه را خسته نمائی

بر بستر من نقش شود پیکر گرمت

انگاه زنم پرده به یک سو گویم که من اینجا

به لب پنجره بودم

گوئی که نه آنجا آرام نگیریم

ازعشق بمیریم

آنگاه به پائیز

دو چشم تو ببینم

هر برگ که از شاخهء جانم به کف باد روان است

هر سال که از عمر من آید به سرانجام

بینم که به پائیز دو چشم هر آن

                                         برگ

                                      هر درد

                                     هر شور

                                    هر شعر

از قلب من خسته جدا شد

باد هوست برد

آتش زد و خاکستر آن را به هوا ریخت

من هیچ نگفتم جز آنکه سرودم

پائیز دوچشم تو چه زیباست

پائیز چه زیباست

مهتاب زده تاج سر کاج

پاشویه پر از برگ خزان دیدهء زرد است

آن دختر همسایه لب نرده ایوان می خواند با نالهء جان سوز:

« خیزید و خز آرید که هنگام خزان است » 

هر برگ که از شاخه جدا گشته به فکر است

تاروی زمین بوسه زند بر لب برگی

هر برگ که در روی زمین است به فکر است

تا باز کند ناز،دود گوشهء دنجی

آنگاه بپیچند لب را به لب هم

آنگاه بسایند تن را به تن

آنگاه بمیرند تا باز پس از مرگ آرام نگیرند

جاوید بمانند سر باز برون از بغل باغچه آرند

آواز بخوانند

پائیز چه زیباست

من نیز بخوانم

پائیز دو چشم تو چه زیباست

                         چه زیباست