نشانی

 

خانه دوست کجاست؟» در فلق بود که پرسید سوار .

آسمان مکثی کرد.

رهگذر شاخه ی نوری به لب داشت به تاریکی شن ها

                                                              بخشید

و به انگشت نشان داد سپیداری وگفت:

«نرسیده به درخت،

کوچه باغی است که از خواب خدا سبزتراست

ودرآن عشق به انداره ی پرهای صداقت  آبی است

می روی تا ته آن  کوچه که از پشت سر بدر می آرد،

پس به سمت گل تنهایی می پیچی،

دو قدم مانده به گل،

پای فواره ی جاوید اساطیر زمین می مانی

وترا ترسی شفاف فرا می گیرد.

درصمیمیت سیال فضا، خش خشی می شنوی:

کودکی می بینی

رفته از کاج بلندی بالا، جوجه بردارد از لانه نور

و از او می‌پرسی خانه‌ی دوست کجاست»

                                                                                                                  سهراب