شعری از آقای سلمانی

پرواز

گلویم سخت میگیرد

                                  دل اندر سینه اسپندی است بر آتش

                                                                              که میسوزد  

                            صدای گامهایم مرگ را خشنود میسازد

                         ولی من، مرد خم راههای پیچاپیچ

                                                                نگاهم برفرازقله،

                                                                                  دستم را به سنگی سخت میگیرم

  به دستی دیگرازپیشانیم

                                                                                                   قشر نمور خاک را

                                                        تا زیر چانه پاک میسازم

                                                                                                                به یاد روزگارانی که

                                                                               ره را چون غزالی تیز پا

   تا قله میرفتم،نفس را تازه میسازم

و می گویم به خود آرام:

                کجایید ای نفس هایی

                                که سر سختی سرما را

                                        سر افرازانه سر کردید

قدمهایی که زیر آفتاب داغ تابستان

                چو ماری پیچ اندر پیچ

                        سراسر صخره ها را زیر و بر کردید

نگاهم از فراز قله می ریزد

                کنارم دره ای خاموش

                        من و تردید؟!

                                من و این خستگی تلخ و درد آلود؟!

عقابی از فراز دره ره واکرد

                        صدای بالهایش در سکوت کوه کوران کرد

غرور قله را پیمود

            پر وا کرد

به آنی سایه اش

                از منظرش بگذشت

و من در خلسه شفاف

            به بالا می روم بالا

                ستیغ قله را هرگز ندیدم

                        این چنین بشکوه

عقاب خسته در راه هست

کنار آشیانش می نشینم

چشم های جوجه هایش، منتظر

            برچشم هایم خیره می گردند

                    شکوه قله در تاب و تبی مرموز

                            تسلیم خیالم می شود، آرام

                            من از حسی غرورآمیز لبریزم

کنار تخته سنگ سخت

            به زانو می گذارم دست

                    برخیزم - برخیزم - برخیزم

                                    82/6/15